فریدون مشیری: فردای ما

تویی تویی به خدا، این که از دریچه ی ماه نگاه میکند

 از مهر و با منش سخن است

تویی که روی تو مانند نوگلی شاداب

میان چشمه ی مهتاب بوسه گاه من است

                                    تویی تویی به خدا، این تویی که در دل شب

مرا به بال محبت به ماه می خوانی ،

تویی تویی که مرا سوی عالم ملکوت

گهی به نام و گهی با نگاه می خوانی

                                     تویی تویی به خدا، این دگر خیال تو نیست

خیال نیست به این روشنی و زیبایی.

تویی که آمده ای تا کنار بستر من

برای اینکه نمیرم ز درد تنهایی ،

                                      تویی تویی به خدا این حرارت لب توست،

به روی گونه ی سوزان و دیده ی تر من ،

گهی به سینه ی پراضطراب من سر تو

کهی به سینه ی پر التهاب تو سر من !

                                       تویی تویی به خدا، دلنشین چو رویایی

تویی تویی به خدا، دلربا چو مهتابی ،

تویی تویی که ز امواج چشمه ی مهتاب

به آتش دلم ، از لطف می زنی آبی ،

                                       تویی تویی به خدا، عشق و آرزوی منی

به سینه تا نفسی هست بیقرار توام !

تویی تویی به خدا ٬ جان و عمر و هستی من

بیا که جان به لب اینجا در انتظار توام ،

                                      منم منم به خدا، این منم که در همه حال

چو طفل گم شده مادر به جستجوی توام

منم که سوخته بال و پرم در آتش عشق

"در آن نفس که بمیرم در آرزوی توام"

                                      منم منم به خدا ، این که در لباس نسیم

برای بردن تو باز می کند آغوش ،

من آن ستاره ی صبحم که دیدگان تو را

به خواب نسپارم، نمی شوم خاموش

                                   منم منم به خدا ، این منم که شب همه شب

به بام قصر تو پا می نهم به بیم و امید

اگر ز شوق بمیرد دلم چه جای غم است

در این میانه فقط روی دوست باید دید

                                      منم منم به خدا ، سایه ی تو نیست منم

نگاه کن ، منم ای گل ، که با تو همراهم !

منم که گرد تو می پرم چو مرغ خیال

ز درد عشق تو تا ماه می رود آهم ،

                                      منم منم به خدا این منم که سینه ی کوه

به تنگ آمده از اشک و آه و زاری من

ز کوه ، هر چه بپرسی جواب می گوید

گواه ناله ی شب های بیقراری من

                               من و توایم که در اشتیاق می سوزیم ،

من و توایم که در انتظار فرداییم

اگر سپیده ی فردا دمد ، دگر آن روز؛

من و تو نیست میان من و تو این : ماییم!